Tworzenie dzieł sztuki – filmów, obrazów, powieści, kompozycji muzycznych itp. – jest procesem trudnym, wymagającym samozaparcia, odporności psychicznej, pewnej dozy pokory oraz świadomości tego, co chce się osiągnąć. Bywa nierzadko przytłaczające, wiąże się z wieloma wyrzeczeniami, być może nawet bolesną samotnością, lecz jednocześnie pomaga zmieniać świat na lepsze. Nie całkowicie i rzadko kiedy w otwarty sposób; dzień po dniu, cegiełka po cegiełce, jednego człowieka za drugim. Prawdziwi artyści czują to w sobie, tę nienasyconą potrzebę tworzenia, tę ciążącą na barkach odpowiedzialność, ale też satysfakcję, trudną do zdefiniowania radość z dzielenia się sobą i swoim światem z innymi ludźmi. Film, jako medium korzystające z osiągnięć kilku dziedzin sztuki jednocześnie, zawsze zapewniał twórcom możliwość kreowania osobistych i zachęcających do dialogu autorskich wypowiedzi – i w żadnym innym gatunku filmowym moc ta nie jest tak zauważalna, jak w kinie dokumentalnym. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych CAMERIMAGE od wielu lat podkreśla wagę filmów dokumentalnych za pomocą dwóch sekcji konkursowych oraz przyznawania nagrody specjalnej wyjątkowej osobistości świata dokumentu.

Jest nam niezmiernie miło ogłosić, że w trakcie 22. edycji Festiwalu Nagrodę za Wybitne Osiągnięcia w Filmie Dokumentalnym odbierze osobiście Kim Longinotto, jedna z najbardziej uznanych na świecie twórczyń kina dokumentalnego, przedstawicielka nurtu cinéma vérité, aktywistka, której filmy nie tylko naświetlają problemy kobiet w różnych częściach globu, lecz także inspirują widzów do poszukiwania zmiany w samych sobie.

Życie nie rozpieszczało urodzonej w Wielkiej Brytanii, lecz posiadającej włoskie korzenie Longinotto, która przez wiele lat musiała radzić sobie z biedą i społecznym ostracyzmem. Nie dała się jednak złamać, a z bolesnych doświadczeń uczyniła za pomocą kamery filmowej swą największą siłę – w swym debiutanckim projekcie, Pride of Place, nakręconym jeszcze za czasów studiów w brytyjskiej National Film School, wybrała się do szkoły z internatem, w której była kilka lat wcześniej ciemiężona, aby opowiedzieć prawdę o praktykowanych tam metodach. Film wywołał wiele kontrowersji, rok później placówkę zamknięto. Następnie powstał dokument Theatre Girls, nakręcony w ubogim schronisku dla bezdomnych kobiet. Longinotto szybko zrozumiała, że kamera filmowa może stać się nie tylko jej piórem, pędzlem i doskonale nastrojonym pianinem, ale także narzędziem, za pomocą którego będzie mogła podjąć walkę w imieniu tych, które – jak niegdyś ona sama – nie potrafią tego uczynić. Stała się ambasadorką kobiet na całym świecie, kręcąc na różnych kontynentach filmy, o których nie da się zapomnieć.

W Kenii była świadkiem przymusowego obrzezania kobiet (The Day I Will Never Forget), wspomagając swoją pracą aktywistki sprzeciwiające się temu procederowi. Przebywając w Iranie, przez kilka tygodni kręciła w sądzie orzekającym w sprawach rozwodowych (Rozwód po irańsku), unaoczniając problemy tamtejszych kobiet walczących często bezskutecznie z patriarchalnym systemem. W Kamerunie z kolei odnalazła dwie odważne przedstawicielki wymiaru sprawiedliwości, które starają się na drodze sądowej pomagać ofiarom przemocy domowej (Siostry). W Republice Południowej Afryki spotkałą grupę kobiet, które znajdują w sobie nawzajem wsparcie, by przetrwać największe nawet tragedie (Ciotki). A w Japonii, z którą związała się na dłuższy okres czasu, nakręciła dokumenty o roli kobiet w tamtejszym społeczeństwie (The Good Wife of Tokyo), zmieniającym się obliczu seksualności (Shinjuku Boys), a także o niezwykłej żeńskiej trupie teatralnej Takarazuka Revue (Dream Girls) oraz kobietach pragnących rozpocząć karierę zapaśniczek (Gaea Girls). Była też w Egipcie (Hidden Faces) i Indiach (Różowy gang, Salma), wraca również do rodzimej Wielkiej Brytanii (przejmujący, słodko-gorzki Przytul mnie, puść mnie o szkole dla trudnej młodzieży).

W przeciwieństwie do wielu kolegów i koleżanek po fachu, Kim Longinotto nigdy nie chciała wchodzić przed kamerę, by nie zaburzyć obserwacyjnego charakteru opowiadanych historii, traktując ekranową przestrzeń oraz bohaterów swoich filmów jak świętość. Nazywana często „niewidzialną dokumentalistką”, woli po prostu przedstawiać tych, którzy jej zaufali; odkrywać ich osobowość, pokazywać ich w szczerym świetle, starać się zrozumieć ich emocje. Cieszy się, gdy skieruje uwagę widzów nie na siebie, lecz na ludzi, o których opowiada, a pomagające jej w kolejnych projektach aktywistki widnieją często na napisach końcowych jako współreżyserki. Kim Longinotto to osoba skromna, szczera i ciepła, wzór godny naśladowania, prawdziwa artystka, która jest świadoma oferowanej przez medium filmowe mocy zmieniania świata oraz otwierania ludziom oczu na nieustanną walkę kobiet o swoje podstawowe prawa. Bardzo cieszymy się z tego, że już niedługo będziemy mogli wręczyć jej ważną dla nas Nagrodę za Wybitne Osiągnięcia w Filmie Dokumentalnym, a uczestnicy 22. edycji Camerimage będą mogli poznać ją osobiście i porozmawiać z nią o jej niezwykłych doświadczeniach. W ramach festiwalu odbędzie się także oficjalna premiera najnowszego filmu Kim Longinotto: Love is All: 100 Years of Love & Courtship.