WYSTAWA „PATRICIA PICCININI. JESTEŚMY!"

CSW, Toruń, Kujawsko-Pomorskie, 29.10.2021 – 10.04.2022

Organizator: Fundacja Sztuki Świata
Współorganizatorzy: Fundacja Tumult i Międzynarodowy Festiwal Filmowy EnergaCAMERIMAGE 2021, Urząd Miasta Torunia, Centrum Sztuki Współczesnej “Znaki Czasu” w Toruniu
Partner Główny: Urząd Marszałkowski Województwa Kujawsko-Pomorskiego
Partnerzy: Europejskie Centrum Filmowe CAMERIMAGE, Instytut Wymiany Kulturowej w Tybindze (Niemcy) i Muzeum Sztuki Nowoczesnej ARKEN w Ishøj (Dania)

Więcej pod tym LINKIEM, TUTAJ, TUTAJ oraz TUTAJ

Od 29 października 2021 r. Toruń będzie miejscem niezwykłego wydarzenia artystycznego. Po raz pierwszy w Polsce będzie można zobaczyć prace powszechnie cenionej na świecie australijskiej rzeźbiarki Patricii Piccinini, w tym prezentowane z wielkim sukcesem rzeźby z Biennale w Wenecji. Organizatorem wystawy pn. Patricia Piccinini. Jesteśmy! jest Fundacja Sztuki Świata, założona w 2006 roku przez reżysera Davida Lyncha oraz dyrektora Festiwalu Filmowego EnergaCAMERIMAGE, Marka Żydowicza, który jest kuratorem wystawy. Rzeźby, instalacje oraz prezentacje video artystki będzie można oglądać w Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu, a ekspozycja zajmie ok. 2000 m2. Co ciekawe, jedna z prac będzie miała swą światową premierę właśnie na wystawie w Toruniu! Wystawie dzieł artystki towarzyszyć będą: przegląd filmowy, spotkania z artystami, dyskusje z ekspertami oraz warsztaty.

Patricia Piccinini (ur. w 1965 r.) od lat wzbudza swoją sztuką ogromne zainteresowanie, dyskusję i entuzjazm na całym świecie. Jej magiczne, niepokojąco dziwaczne, hiperrealistyczne rzeźby działają na nasze zmysły, zmuszają do pytań, budzą kontrowersje. Wielkoformatowe instalacje łączą w sobie nurty science fiction, nauk przyrodniczych i feminizmu. Toruńska wystawa zabierze widzów w niezwykłą podróż przez serię barwnych scen, w których jej hybrydowe stworzenia odnajdują się wzajemnie w różnych codziennych sytuacjach. Patricia Piccinini, tworząc swe realistyczno-futurystyczne narracje dotyczące istotnych kwestii współczesnej egzystencji, klimatu i technologii, używa silikonu, włókna szklanego, nylonu, plastiku i ludzkich włosów. Osiąga dzięki temu ekstremalnie realistyczny wyraz rzeźb, które nigdy nie pozostawiają widzów obojętnymi.

W żartobliwym i transcendentnym wszechświecie Piccinini możliwości cyfrowe i biotechnologiczne ukształtowały nowe hybrydowe formy życia. Artystka operuje w swej sztuce kontrastami. Bawi się wyobraźnią zderzając dziwaczność z makabrą. Piccinini celebruje wszystko, co „inne” i rzuca wyzwanie granicom między ludźmi, zwierzętami i roślinami. Jednak w tym, co łączy, co dziwne i różnorodne odnajdziemy poezję i piękno. Artystka zaprasza nas do fantazjowania o możliwych społecznościach i pokrewieństwach, jakie przyszłe technologie mogą stworzyć wśród różnych gatunków.

Działalność artystyczna Patricii Piccinini jest osadzona w jej silnym zaangażowaniu w kwestie środowiskowe i ekofeministyczne. W zmysłowych, złożonych pracach, rzeźbiarka bada, jak żyjemy i tworzymy relacje w czasach, gdy naturalne i sztuczne łączy się ze sobą na nowe sposoby. Jej prace zawierają etyczne przesłanie o empatii i trosce o wszystkie stworzenia i rośliny, z którymi dzielimy Ziemię – oraz o wciąż nieznane istoty, które będą żyć wśród nas w przyszłości. Jej wszechświat oferuje marzenia i nadzieję na przyszłość pełną miłości w międzygatunkowym pokrewieństwie, jednocześnie zapraszając nas do wyobrażenia sobie świata na nowo.

Patricia Piccinini urodziła się w 1965 roku we Freetown w Sierra Leone, w Afryce Zachodniej. W 1972 roku jej rodzina wyemigrowała do Australii, w której Piccinini dorastała. Absolwentka Victorian Collage of Arts w Melbourne, gdzie od 2017 roku pełni funkcję profesora, uprzednio uzyskując doktorat honoris causa Uniwersytetu w Melbourne (2016). Laureatka nagrody za całokształt osiągnięć artystycznych Melbourne Art Foundation’s for Visual Arts. W swojej twórczości obracająca się wokół malarstwa, wideo, dźwięku, instalacji, druków cyfrowych czy rzeźby. W 2016 roku określona przez „The Art Newspaper” najpopularniejszą współczesną artystką na świecie.

* * *

WYSTAWA "BRUNO NUYTTEN. FOTOGRAFIE"

CSW, Toruń, Kujawsko-Pomorskie, 13.11– 25.11.2021

Więcej pod tym LINKIEM

Ścieżki rozwoju twórców filmowych bywają kręte, a obszary poszukiwań artystycznych różnorakie. Niektórzy z nich podążają niezmiennie utartym szlakiem, są też i tacy, którzy szukają swej estetyki i inspiracji w obocznych lub zupełnie odmiennych dziedzinach sztuki. Bruno Nuytten swoją karierę rozpoczął jako operator, kontynuował ją jako scenarzysta i reżyser, by ostatecznie poświęcić się fotografii. Urodzony w 1945 roku na przedmieściach Paryża, Nuytten przez dwadzieścia lat swej kariery oddany był zawodowi operatora filmowego. Jako autor zdjęć do filmów fabularnych, towarzyszył takim reżyserom, jak Jacques Doillon, Bob Raphelson, Stuart Rosenberg, Andrzej Żuławski, Alain Resnais, Claude Berri czy Jean Luc Godard. W późniejszym okresie poświęcił się reżyserii i scenopisarstwu. W latach 1986-2001 powstały filmy Albert souffre, Passionnément, Jim, la nuit oraz nagrodzony Cezarem Camille Claudel. Jest trzykrotnym laureatem prestiżowej nagrody Cezar przyznawanej przez francuską Akademię Sztuki i Techniki Filmowej, w kategorii Najlepsze Zdjęcia za Barok, Cześć, pajacu oraz Najlepszy Film – Camille Claudel. Otrzymał Złotą Palmę w Cannes za największy wkład artystyczny do obrazu Invitation au voyage oraz nagrodę BAFTA za najlepsze zdjęcia do Jean de Florette. Mimo wieloletniego oddania X muzie, Bruno Nuytten zdecydowanie odciął się od kinematografii w nadziei na odkrycie rzeczywistości z dala od fikcji i mitów. Ta decyzja umożliwiła mu przedefiniowanie systemu wartości i odkrycie zupełnie nowej formy ekspresji artystycznej – fotografii. Po dziesięcioletniej przerwie twórczej, został zaproszony do współpracy z Le Fresnoy – Narodowym Studio Sztuki Współczesnej w Tourcoing, we Francji. Tam patronował ośmiu młodym artystom, odnajdując w sobie ponownie pasję do utrwalania obrazów, zwracając się w stronę ulotnych impresji, kadrów wyekstrahowanych z trwającej chwili.

W zamian za zaangażowanie Le Fresnoy zaproponowała Bruno Nuyttenowi możliwość wystawienia 1000 fotografii, jakie artysta wykonał pierwszym smartfonem, otrzymanym od swoich dzieci na 70. urodziny. Ekspozycja prezentowana była w zaciemnionym korytarzu, na dziesięciu pionowych ekranach. Każdy obraz był widoczny zaledwie przez 7 sekund. Slajdowa prezentacja migawek i kadrów, ukazana bez nadbudowy inscenizacyjnej i narracyjnej, zawierała wszystkie wycinki rzeczywistości, które w przypadkowych chwilach, nocami i za dnia, przyciągały uwagę i wzrok artysty.

Bruno Nuytten najczęściej fotografuje przedmioty, miejsca lub nieznane byty, które w danej chwili wydały mu się przedziwnie znajome. W ten sposób oswaja je. Fotografie jakie tworzy, w swej osobliwości, trzymają w napięciu, balansują na granicy rzeczywistości i świata wyobrażeń. Aparat iPhone'a, stał się jego kieszonkowym laboratorium. Poprzez liczne manipulacje obrazem Nuytten stara się uzyskać dokładnie to samo uczucie, jakie towarzyszyło mu w chwili wykonania zdjęcia, w nadziei na to, że będzie mógł się nim podzielić.