DOFINANSOWANO ZE ŚRODKÓW MINISTRA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO W RAMACH ZADANIA: WSPÓŁORGANIZACJA MIĘDZYNARODOWEGO FESTIWALU SZTUKI AUTORÓW ZDJĘĆ FILMOWYCH EnergaCAMERIMAGE 2024
WSPÓŁFINANSOWANIE: MIASTO TORUŃ ORAZ WOJEWÓDZTWO KUJAWSKO-POMORSKIE
GRUSZKA BĘDZIE WIELKA
26/02/07
Czwarty dzień 14. edycji Camerimage
Pierwsza oficjalna, polska konferencja prasowa Davida Lyncha oraz pokazy znakomitych filmów konkursowych: "Babel" ze zdjęciami Rodrigo Prieto oraz "Sztandar chwały" ze zdjęciami Toma Sterna, były głównymi wydarzeniami czwartego dnia CAMERIMAGE. Justin Theroux, znany z "Inland Empire" i "Miami Vice" spotkał się z internautami, a Robby Müller - laureat Złotej Żaby 2006 za Całokształt Twórczości - ze studentami.
Konferencja z Lynchem była wyjątkowym wydarzeniem dlatego, że reżyser konsekwentnie od kilku lat odmawiał tej formy kontaktu z dziennikarzami podczas Camerimage. Wtorkowa konferencja była więc pierwszą szansą dla dziennikarzy, by zadawać hollywoodzkiemu Mistrzowi pytania bez żadnych ograniczeń. Reżyser wyznał, że chciałby mieć w Łodzi "mały pokój z lodówką i łóżkiem" i powiedział, że Karolina Gruszka może stać się w niedługim czasie aktorka znaną w całym świecie [szersza relacja poniżej].
Na konferencji prasowej spotkali się z dziennikarzami także twórcy filmu "Homesick" Harri Räty (operator) i Petri Kotwicą (reżyser).
Pierwszym z tytułów konkursowych tego dnia był "Babel" [zdj. Rodrigo Prieto]. To jeden z najważniejszych filmów festiwalu, kolejne dzieło Alejandro Gonzaleza Inarritu. W filmie w zaskakujący sposób przeplatają się losy ludzi, których połączy przypadkowy wystrzał ze starej strzelby w zapadłej marokańskiej wiosce. Skomplikuje on życie Amerykanki, Japonki oraz kilku Marokańczyków i Tunezyjczyków. Nowa opowieść autora "Amores Perros" jest współczesną parafrazą mitu o budowie wieży Babel, udowadniającą, że od czasów biblijnych nie posunęliśmy się niestety zbyt daleko w poszukiwaniu wzajemnego zrozumienia.
W szranki o główne nagrody CAMERIMAGE stanęły też we wtorek "Franz i Polina" [zdj. Maxim Trapo] oraz "Sztandar chwały" [zdj. Tom Stern]. Akcja obu filmów rozgrywa się w czasie II wojny światowej. Rosyjski obraz Mikhaila Segala przenosi nas na Białoruś w 1943 roku. Do małej wioski przybywa oddział SS z rozkazem jej spalenia. Rozkaz zostaje jednak czasowo wstrzymany i żołnierze zamieszkują we wsi. Stają się domownikami tych, których mieli zniszczyć. Jeden z nich - Franz zakochuje się ze wzajemnością w młodej Białorusince Polinie. "Sztandar chwały" to kolejna praca reżyserska wielkiego Clinta Eastwooda. Rok 1944. Sześciu amerykańskich żołnierzy zatyka sztandar USA na królującym nad japońską wyspą Iwo Jima szczycie góry Suribachi. Zdjęcie uwieczniające ten moment stało się symbolem amerykańskiego triumfu w wojnie na Pacyfiku. Film Eastwooda nie opowiada jednak o patriotycznych uniesieniach żołnierzy, ale pokazuje jak wielka jest różnica między pięknem mitu i symbolu, a brutalną prawdą o ludziach toczących między sobą krwawą walkę na śmierć i życie.
W ramach konkursu filmów polskich widzowie zobaczyli znakomity film Michała Rosy "Co słonko widziało" [zdj. Andrzej Szulkowski, Bartłomiej Kaczmarek]. Film opowiada o trójce nie znających się bliżej ludzi: małym Sebastianie, nastoletniej Marcie i pięćdziesięciolatku - Józefie. Każde z nich zmuszone jest do szybkiego zdobycia niewielkiej, ale w tym momencie nieosiągalnej sumy pieniędzy. Trzy równoległe, przeplatające się opowieści o ludziach, którzy z determinacją zmagają się z codziennością, aby nie utracić godności, zmienić swoje życie, zachować sny. Historie trójki bohaterów nie są autentyczne, ale scenariusz powstał na podstawie wyczytanych w gazetach notatek i policyjnych raportów.
Ważnym wydarzeniem dnia był zamykający wtorkowe pokazy w Teatrze Wielkim film "Cinematographer Style". Dokument Jona Fauera jest próbą dogłębnej analizy sztuki i rzemiosła tworzenia filmów. Autor przeprowadził wywiady ze 110 autorami zdjęć filmowych w 15 krajach, pracujących w różnych sektorach przemysłu filmowego. Stworzony na tej podstawie film daje przeciętnemu widzowi szansę na zrozumienie sztuki tworzenia obrazu filmowego i produkcji filmowej. Drugim dokumentalnym dziełem wielkiego operatora, wyświetlanym we wtorek jako pokaz specjalny było "Who needs sleep?" [zdj. Haskell Wexler, Alan Barker, Joan Churchill, Tamara Goldsworthy, Kevin MckKernan, Rita Taggart]. Autorem tego dokumentu jest sam Haskell Wexler, trzykrotnie nominowany i dwukrotnie nagrodzony Oscarem za zdjęcia ["Bound for Glory", "Kto się boi Wirginii Wolf?"]. W 1997 Wexler został laureatem Złotej Żaby za całokształt twórczości. Film opowiada o problemach Amerykanów ze spaniem i zmianach jakie wywołuje w społeczeństwie 24 - godzinny system pracy.
Wtorkową stawkę filmową uzupełniały: fiński "Homesick" [reż. Petri Kotwica; zdj. Harri Räty; konkurs europejskich debiutów] oraz wyświetlane w kinie Charlie: niemieckie "Requiem" ze zdjęciami Bogumiła Godfrejowa, "Milczenie" Bergmana, "Wszystko o miłości" Vinterberga oraz szwedzkie "Zozo", niemieckie "Emma's Bliss" i "Happy As One". W Silver Screen wyświetlono m.in. "Thicker Than Water".
Warto także przypomnieć o trwającej w kinie Charlie retrospektywie Robby'ego Müllera. We wtorek widzowie zobaczyli jego kolejny film "The American Friend". W tym roku na Camerimage Robby Müller otrzyma Nagrodę za Całokształt Twórczości. Jako operator współpracował z takimi reżyserami jak Wim Wenders, Jim Jarmusch czy Lars von Trier. Na jego koncie znalazły się takie filmy jak "Ghost Dog", "Przełamując fale" czy "Tańcząc w ciemnościach". Twórca spotkał się we wtorek ze studentami szkół filmowych z całego świata.
Nie obyło się bez seminariów i warsztatów. Swoje seminarium poprowadził irlandzki operator Seamus McGarvey ["Enigma", "Sahara"]. Nie zabrakło też warsztatów praktycznych. W Studiu Filmowym OPUS swoje działania warsztatowe przeprowadził Panavision [prowadzenie Stuart Harris], zaś w Teatrze Wielkim zaprezentowały się Technicolor i Grass Valley oraz Floatcam Pro.
Odbył się też kolejny czat internetowy na Stopklatka.pl. Gościem był amerykański aktor Justin Theroux, gwiazda pokazywanego w Łodzi "Inland Empire". W trakcie spotkania poznaliśmy jego zdanie na temat roli w filmie "Miami Vice" oraz udziału Amerykanów w interwencji militarnej w Iraku.
Relacje:
DAVID LYNCH konferencja prasowa
Lynch dzielił się uwagami na temat "Inland Empire", który widzowie mieli okazję obejrzeć na gali otwarcia tegorocznego Camerimage, o filmowaniu jako takim, o Łodzi i o festiwalu. "Camerimage jest dla mnie bardzo ważnym wydarzeniem", podkreślał. Zapytany, czy chciałby mieszkać w Łodzi, powiedział: "chciałbym mieć tu mały pokój z lodówką i łóżkiem". Chwalił też Karolinę Gruszkę, Krzysztofa Majchrzaka i Petera J. Lucasa mówiąc, że to znakomici aktorzy, a Gruszka może stać się w niedługim czasie aktorką cenioną na całym świecie. W trakcie konferencji padło pytanie o "sposób" Lyncha na stworzenie filmu. "Na początku jest zupełna nicość, potem pojawiają się pomysły, które zapisuję i na nich się koncentruję" - odpowiedział reżyser. Poruszył też kwestię budowy Centrum Sztuki Świata w Łodzi. Opisał zarys swojej wizji tego projektu i zadeklarował, że chciałby stworzyć tu miejsce, gdzie sztukę można nie tylko oglądać, ale i tworzyć. Twórca "Inland Empire" podkreślał też [nawiązując do poniedziałkowej deklaracji, iż zajmie się tylko kinem cyfrowym] łatwość z jaką można dziś tworzyć i oglądać filmy. Mówił o niesamowitym postępie technologicznym, który ułatwia nam kręcenie filmów przy pomocy kilku przyjaciół i taniego, acz dobrego sprzętu. "To wszystko sprawia, że stanie się niezależnym twórcą jest coraz łatwiejsze, nie tylko w Stanach Zjednoczonych" - dodał komentując uwagi, że stał się twórcą niezależnym.
JUSTIN THEROUX - NIE CHCE WSPOMINAĆ "MIAMI VICE" Justin Theroux urodził się i wychował w Waszyngtonie. Po przeprowadzce do Nowego Jorku rozpoczął karierę na deskach broadwayowskich teatrów. W 1996 zadebiutował na kinowym ekranie w filmie "I Shot Andy Warhol". Potem pojawił się m.in. w "American Psycho", "Mulholland Drive", "Zoolander", "Nowhere to Go But Up", "Miami Vice" oraz "Inland Empire". W 2006 roku zadebiutował jako reżyser filmem "Dedication".
Zapytany o to, jak pracuje się z tak ekscentrycznym reżyserem jak Lynch, odpowiedział: "Praca z Davidem jest o wiele ciekawsza niż z innymi reżyserami, bo nawet jak się ma scenariusz, to i tak nie wiadomo o czym jest film". Theroux odpowiedział też na pytanie czy uchodzący za najbardziej niepojęte dzieło Lyncha "Inland Emipre" to film dlań zrozumiały: "Tak i nie. To jest tak samo, jak z jazzem. Czy można, na przykład powiedzieć, że rozumiemy Davisa? To o piosenkach pop można sądzić, że są zrozumiałe. O tym filmie tak powiedzieć nie możemy. Kiedy John Coltrane zaczął robić muzykę wszyscy mówili, że to szaleniec. Podobnie było z filmami Lyncha" - mówił. Aktor przyznał się też do niegasnącej miłości do teatru: "Teatr przynosi więcej satysfakcji, ponieważ co wieczór wcielasz się w postać. To jest jak wystawna kolacja co wieczór. W filmie jest inaczej, bo pracujesz nie po kolei i przez wiele miesięcy. Potem jak to poskładasz, może się też okazać, że film jest niedobry". Jako "złą" określił swoją rolę w filmie "Miami Vice", a amerykańską interwencję w Iraku nazwał: "Najgłupszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiły Stany Zjednoczone". Przyznał też, że od dziecka interesuje się Polską, o której opowiadała mu jego mama, dziennikarka "Washington Post" relacjonująca powstanie "Solidarności".
JESTEŚMY SPŁUKANI Konferencja z twórcami filmu "Homesick" Harrim Rätym [operator] i Petrim Kotwicą [reżyser]. Zapytany o scenariusz, reżyser powiedział: "W tej historii kryje się moje zamierzenie osobiste - moja matka była alkoholiczką i zapiła się na śmierć. Miałem dużo wewnętrznej złości przy pracy nad tym scenariuszem. Moim zdaniem film musi zawierać pewne pierwiastki prawdy, rzeczywistego życia". Reżyser tłumaczył dlaczego zdjęcia utrzymane są w kolorze sepii. "Chodziło o to, żeby odjąć tej smutnej historii trochę realności i upodobnić ją do baśni. Gdybyśmy nakręcili ją w ostrych kolorach, byłaby zbyt depresyjna. Z drugiej strony chcieliśmy ukazać pewną brzydotę życia, stąd cały film jest kręcony z ręki, korzystaliśmy też z intensywnego światła". To pierwszy wspólny film obu twórców: "Bardzo dużo czasu spędzamy dyskutując. Harri jest bardzo dokładny. Jest także bardzo szczery, czasem wręcz brutalny w stosunku do pewnych pomysłów. Tutaj też codziennie jakiś czas poświęcamy na dyskusję nad scenariuszem do nowego filmu, który zaczniemy kręcić w styczniu" - mówił Kotwica. Fińscy twórcy zadeklarowali, że nie mają nic wspólnego z tzw. "przemysłem filmowym". "W ogóle nie jesteśmy jego częścią. Jesteśmy dwoma spłukanymi facetami, ale w naszą pracę nad filmem wkładamy całą duszę. Pieniądze w filmie nie są ważne, ważne tylko żeby nie wydać więcej niż się ma" - dodał Harri Raty.
LUBIĘ IMPROWIZOWAĆ Spotkanie z Robby Müller'em.
Robby Müller ma swoim koncie współpracę z takimi reżyserami jak: Wim Wenders, Hans Geissendorfer, Peter Bogdanovich, Jerry Schatzberg, Jim Jarmusch i Lars von Trier. Jest jednym z najbardziej uznanych operatorów na świecie, znany przede wszystkim z pracy przy produkcjach niezależnych i niskobudżetowych. W tym roku odbierze z rąk Wima Wenedersa Złotą Żabę CAMERIMAGE Za Całokształt Twórczości. Początek spotkania wypełniła dyskusja na temat improwizacji podczas kręcenia zdjęć. Jako przykład podawany był słynny film "Kawa i papierosy". Operator stwierdził, że lubi improwizować, ale zawsze ma w głowie plan, którego jednak nie ujawnia. Następnie Müller opowiadał o swoich preferencjach w pracy przy tworzeniu zdjęć do filmu. Pokreślił, że ceni sobie ponad wszystko prostotę. "Proste rozwiązania dają najlepsze rezultaty" - mówił. Jako przykład podał stosowane przez siebie metody oświetlania planu, oparte o podstawową zasadę: "Zbyt dużo lamp przeszkadza". Operator preferuje bowiem zdecydowanie światło naturalne. Jak mówił rozpoczynał pracę w latach 60. Jego edukacja przebiegała w epoce dominacji filmu czarno - białego. Może wiec dlatego dziś ceni sobie najbardziej pracę właśnie przy produkcjach czarno - białych.
PREZENTACJA FLOATCAM - PRO Prezentacja najnowszego sprzętu firmy Unitronic, objęła pokaz dostępnego w tej chwili tylko w Niemczech i Wielkiej Brytanii FloatCam-Pro, zestawu statywów do kamer.
WARSZTATY PANAVISION
Warsztaty Panavision Genesis HD Camera poprowadził Stuart Harris, zdobywca wielu nagród za filmy reklamowe. Jego pierwszym filmem pełnometrażowym, gdzie pracował w charakterze operatora, był film Davida Hare "Wetherby" [1985], za zdjęcia do którego otrzymał Złotego Niedźwiedzia w Berlinie. Współpracował z najlepszymi twórcami reklam oraz filmów pełnometrażowych włączając w to Ridley'a Scotta, Nicka Lewina, Barry'ego Kinomana oraz Marka Kanievska. Stuart był jednym z pierwszych operatorów pracujących ze sprzętem HD i od tego czasu pracuje z sukcesami nad zbliżeniem filmu i produkcji reklamowych, jeśli chodzi o jakość uzyskiwanych obrazów. Warsztaty dały możliwość poznania technik oświetleniowych, które są stosowane przy produkcji materiałów reklamowych oraz możliwości technicznych sprzętu Panavision. "Jeśli jesteś operatorem zawsze patrzysz, obserwujesz rzeczy i nigdy nie przestajesz tego robić" - doradzał słuchaczom.
Pierwsza oficjalna, polska konferencja prasowa Davida Lyncha oraz pokazy znakomitych filmów konkursowych: "Babel" ze zdjęciami Rodrigo Prieto oraz "Sztandar chwały" ze zdjęciami Toma Sterna, były głównymi wydarzeniami czwartego dnia CAMERIMAGE. Justin Theroux, znany z "Inland Empire" i "Miami Vice" spotkał się z internautami, a Robby Müller - laureat Złotej Żaby 2006 za Całokształt Twórczości - ze studentami.
Konferencja z Lynchem była wyjątkowym wydarzeniem dlatego, że reżyser konsekwentnie od kilku lat odmawiał tej formy kontaktu z dziennikarzami podczas Camerimage. Wtorkowa konferencja była więc pierwszą szansą dla dziennikarzy, by zadawać hollywoodzkiemu Mistrzowi pytania bez żadnych ograniczeń. Reżyser wyznał, że chciałby mieć w Łodzi "mały pokój z lodówką i łóżkiem" i powiedział, że Karolina Gruszka może stać się w niedługim czasie aktorka znaną w całym świecie [szersza relacja poniżej].
Na konferencji prasowej spotkali się z dziennikarzami także twórcy filmu "Homesick" Harri Räty (operator) i Petri Kotwicą (reżyser).
Pierwszym z tytułów konkursowych tego dnia był "Babel" [zdj. Rodrigo Prieto]. To jeden z najważniejszych filmów festiwalu, kolejne dzieło Alejandro Gonzaleza Inarritu. W filmie w zaskakujący sposób przeplatają się losy ludzi, których połączy przypadkowy wystrzał ze starej strzelby w zapadłej marokańskiej wiosce. Skomplikuje on życie Amerykanki, Japonki oraz kilku Marokańczyków i Tunezyjczyków. Nowa opowieść autora "Amores Perros" jest współczesną parafrazą mitu o budowie wieży Babel, udowadniającą, że od czasów biblijnych nie posunęliśmy się niestety zbyt daleko w poszukiwaniu wzajemnego zrozumienia.
W szranki o główne nagrody CAMERIMAGE stanęły też we wtorek "Franz i Polina" [zdj. Maxim Trapo] oraz "Sztandar chwały" [zdj. Tom Stern]. Akcja obu filmów rozgrywa się w czasie II wojny światowej. Rosyjski obraz Mikhaila Segala przenosi nas na Białoruś w 1943 roku. Do małej wioski przybywa oddział SS z rozkazem jej spalenia. Rozkaz zostaje jednak czasowo wstrzymany i żołnierze zamieszkują we wsi. Stają się domownikami tych, których mieli zniszczyć. Jeden z nich - Franz zakochuje się ze wzajemnością w młodej Białorusince Polinie. "Sztandar chwały" to kolejna praca reżyserska wielkiego Clinta Eastwooda. Rok 1944. Sześciu amerykańskich żołnierzy zatyka sztandar USA na królującym nad japońską wyspą Iwo Jima szczycie góry Suribachi. Zdjęcie uwieczniające ten moment stało się symbolem amerykańskiego triumfu w wojnie na Pacyfiku. Film Eastwooda nie opowiada jednak o patriotycznych uniesieniach żołnierzy, ale pokazuje jak wielka jest różnica między pięknem mitu i symbolu, a brutalną prawdą o ludziach toczących między sobą krwawą walkę na śmierć i życie.
W ramach konkursu filmów polskich widzowie zobaczyli znakomity film Michała Rosy "Co słonko widziało" [zdj. Andrzej Szulkowski, Bartłomiej Kaczmarek]. Film opowiada o trójce nie znających się bliżej ludzi: małym Sebastianie, nastoletniej Marcie i pięćdziesięciolatku - Józefie. Każde z nich zmuszone jest do szybkiego zdobycia niewielkiej, ale w tym momencie nieosiągalnej sumy pieniędzy. Trzy równoległe, przeplatające się opowieści o ludziach, którzy z determinacją zmagają się z codziennością, aby nie utracić godności, zmienić swoje życie, zachować sny. Historie trójki bohaterów nie są autentyczne, ale scenariusz powstał na podstawie wyczytanych w gazetach notatek i policyjnych raportów.
Ważnym wydarzeniem dnia był zamykający wtorkowe pokazy w Teatrze Wielkim film "Cinematographer Style". Dokument Jona Fauera jest próbą dogłębnej analizy sztuki i rzemiosła tworzenia filmów. Autor przeprowadził wywiady ze 110 autorami zdjęć filmowych w 15 krajach, pracujących w różnych sektorach przemysłu filmowego. Stworzony na tej podstawie film daje przeciętnemu widzowi szansę na zrozumienie sztuki tworzenia obrazu filmowego i produkcji filmowej. Drugim dokumentalnym dziełem wielkiego operatora, wyświetlanym we wtorek jako pokaz specjalny było "Who needs sleep?" [zdj. Haskell Wexler, Alan Barker, Joan Churchill, Tamara Goldsworthy, Kevin MckKernan, Rita Taggart]. Autorem tego dokumentu jest sam Haskell Wexler, trzykrotnie nominowany i dwukrotnie nagrodzony Oscarem za zdjęcia ["Bound for Glory", "Kto się boi Wirginii Wolf?"]. W 1997 Wexler został laureatem Złotej Żaby za całokształt twórczości. Film opowiada o problemach Amerykanów ze spaniem i zmianach jakie wywołuje w społeczeństwie 24 - godzinny system pracy.
Wtorkową stawkę filmową uzupełniały: fiński "Homesick" [reż. Petri Kotwica; zdj. Harri Räty; konkurs europejskich debiutów] oraz wyświetlane w kinie Charlie: niemieckie "Requiem" ze zdjęciami Bogumiła Godfrejowa, "Milczenie" Bergmana, "Wszystko o miłości" Vinterberga oraz szwedzkie "Zozo", niemieckie "Emma's Bliss" i "Happy As One". W Silver Screen wyświetlono m.in. "Thicker Than Water".
Warto także przypomnieć o trwającej w kinie Charlie retrospektywie Robby'ego Müllera. We wtorek widzowie zobaczyli jego kolejny film "The American Friend". W tym roku na Camerimage Robby Müller otrzyma Nagrodę za Całokształt Twórczości. Jako operator współpracował z takimi reżyserami jak Wim Wenders, Jim Jarmusch czy Lars von Trier. Na jego koncie znalazły się takie filmy jak "Ghost Dog", "Przełamując fale" czy "Tańcząc w ciemnościach". Twórca spotkał się we wtorek ze studentami szkół filmowych z całego świata.
Nie obyło się bez seminariów i warsztatów. Swoje seminarium poprowadził irlandzki operator Seamus McGarvey ["Enigma", "Sahara"]. Nie zabrakło też warsztatów praktycznych. W Studiu Filmowym OPUS swoje działania warsztatowe przeprowadził Panavision [prowadzenie Stuart Harris], zaś w Teatrze Wielkim zaprezentowały się Technicolor i Grass Valley oraz Floatcam Pro.
Odbył się też kolejny czat internetowy na Stopklatka.pl. Gościem był amerykański aktor Justin Theroux, gwiazda pokazywanego w Łodzi "Inland Empire". W trakcie spotkania poznaliśmy jego zdanie na temat roli w filmie "Miami Vice" oraz udziału Amerykanów w interwencji militarnej w Iraku.
Relacje:
DAVID LYNCH konferencja prasowa
Lynch dzielił się uwagami na temat "Inland Empire", który widzowie mieli okazję obejrzeć na gali otwarcia tegorocznego Camerimage, o filmowaniu jako takim, o Łodzi i o festiwalu. "Camerimage jest dla mnie bardzo ważnym wydarzeniem", podkreślał. Zapytany, czy chciałby mieszkać w Łodzi, powiedział: "chciałbym mieć tu mały pokój z lodówką i łóżkiem". Chwalił też Karolinę Gruszkę, Krzysztofa Majchrzaka i Petera J. Lucasa mówiąc, że to znakomici aktorzy, a Gruszka może stać się w niedługim czasie aktorką cenioną na całym świecie. W trakcie konferencji padło pytanie o "sposób" Lyncha na stworzenie filmu. "Na początku jest zupełna nicość, potem pojawiają się pomysły, które zapisuję i na nich się koncentruję" - odpowiedział reżyser. Poruszył też kwestię budowy Centrum Sztuki Świata w Łodzi. Opisał zarys swojej wizji tego projektu i zadeklarował, że chciałby stworzyć tu miejsce, gdzie sztukę można nie tylko oglądać, ale i tworzyć. Twórca "Inland Empire" podkreślał też [nawiązując do poniedziałkowej deklaracji, iż zajmie się tylko kinem cyfrowym] łatwość z jaką można dziś tworzyć i oglądać filmy. Mówił o niesamowitym postępie technologicznym, który ułatwia nam kręcenie filmów przy pomocy kilku przyjaciół i taniego, acz dobrego sprzętu. "To wszystko sprawia, że stanie się niezależnym twórcą jest coraz łatwiejsze, nie tylko w Stanach Zjednoczonych" - dodał komentując uwagi, że stał się twórcą niezależnym.
JUSTIN THEROUX - NIE CHCE WSPOMINAĆ "MIAMI VICE" Justin Theroux urodził się i wychował w Waszyngtonie. Po przeprowadzce do Nowego Jorku rozpoczął karierę na deskach broadwayowskich teatrów. W 1996 zadebiutował na kinowym ekranie w filmie "I Shot Andy Warhol". Potem pojawił się m.in. w "American Psycho", "Mulholland Drive", "Zoolander", "Nowhere to Go But Up", "Miami Vice" oraz "Inland Empire". W 2006 roku zadebiutował jako reżyser filmem "Dedication".
Zapytany o to, jak pracuje się z tak ekscentrycznym reżyserem jak Lynch, odpowiedział: "Praca z Davidem jest o wiele ciekawsza niż z innymi reżyserami, bo nawet jak się ma scenariusz, to i tak nie wiadomo o czym jest film". Theroux odpowiedział też na pytanie czy uchodzący za najbardziej niepojęte dzieło Lyncha "Inland Emipre" to film dlań zrozumiały: "Tak i nie. To jest tak samo, jak z jazzem. Czy można, na przykład powiedzieć, że rozumiemy Davisa? To o piosenkach pop można sądzić, że są zrozumiałe. O tym filmie tak powiedzieć nie możemy. Kiedy John Coltrane zaczął robić muzykę wszyscy mówili, że to szaleniec. Podobnie było z filmami Lyncha" - mówił. Aktor przyznał się też do niegasnącej miłości do teatru: "Teatr przynosi więcej satysfakcji, ponieważ co wieczór wcielasz się w postać. To jest jak wystawna kolacja co wieczór. W filmie jest inaczej, bo pracujesz nie po kolei i przez wiele miesięcy. Potem jak to poskładasz, może się też okazać, że film jest niedobry". Jako "złą" określił swoją rolę w filmie "Miami Vice", a amerykańską interwencję w Iraku nazwał: "Najgłupszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiły Stany Zjednoczone". Przyznał też, że od dziecka interesuje się Polską, o której opowiadała mu jego mama, dziennikarka "Washington Post" relacjonująca powstanie "Solidarności".
JESTEŚMY SPŁUKANI Konferencja z twórcami filmu "Homesick" Harrim Rätym [operator] i Petrim Kotwicą [reżyser]. Zapytany o scenariusz, reżyser powiedział: "W tej historii kryje się moje zamierzenie osobiste - moja matka była alkoholiczką i zapiła się na śmierć. Miałem dużo wewnętrznej złości przy pracy nad tym scenariuszem. Moim zdaniem film musi zawierać pewne pierwiastki prawdy, rzeczywistego życia". Reżyser tłumaczył dlaczego zdjęcia utrzymane są w kolorze sepii. "Chodziło o to, żeby odjąć tej smutnej historii trochę realności i upodobnić ją do baśni. Gdybyśmy nakręcili ją w ostrych kolorach, byłaby zbyt depresyjna. Z drugiej strony chcieliśmy ukazać pewną brzydotę życia, stąd cały film jest kręcony z ręki, korzystaliśmy też z intensywnego światła". To pierwszy wspólny film obu twórców: "Bardzo dużo czasu spędzamy dyskutując. Harri jest bardzo dokładny. Jest także bardzo szczery, czasem wręcz brutalny w stosunku do pewnych pomysłów. Tutaj też codziennie jakiś czas poświęcamy na dyskusję nad scenariuszem do nowego filmu, który zaczniemy kręcić w styczniu" - mówił Kotwica. Fińscy twórcy zadeklarowali, że nie mają nic wspólnego z tzw. "przemysłem filmowym". "W ogóle nie jesteśmy jego częścią. Jesteśmy dwoma spłukanymi facetami, ale w naszą pracę nad filmem wkładamy całą duszę. Pieniądze w filmie nie są ważne, ważne tylko żeby nie wydać więcej niż się ma" - dodał Harri Raty.
LUBIĘ IMPROWIZOWAĆ Spotkanie z Robby Müller'em.
Robby Müller ma swoim koncie współpracę z takimi reżyserami jak: Wim Wenders, Hans Geissendorfer, Peter Bogdanovich, Jerry Schatzberg, Jim Jarmusch i Lars von Trier. Jest jednym z najbardziej uznanych operatorów na świecie, znany przede wszystkim z pracy przy produkcjach niezależnych i niskobudżetowych. W tym roku odbierze z rąk Wima Wenedersa Złotą Żabę CAMERIMAGE Za Całokształt Twórczości. Początek spotkania wypełniła dyskusja na temat improwizacji podczas kręcenia zdjęć. Jako przykład podawany był słynny film "Kawa i papierosy". Operator stwierdził, że lubi improwizować, ale zawsze ma w głowie plan, którego jednak nie ujawnia. Następnie Müller opowiadał o swoich preferencjach w pracy przy tworzeniu zdjęć do filmu. Pokreślił, że ceni sobie ponad wszystko prostotę. "Proste rozwiązania dają najlepsze rezultaty" - mówił. Jako przykład podał stosowane przez siebie metody oświetlania planu, oparte o podstawową zasadę: "Zbyt dużo lamp przeszkadza". Operator preferuje bowiem zdecydowanie światło naturalne. Jak mówił rozpoczynał pracę w latach 60. Jego edukacja przebiegała w epoce dominacji filmu czarno - białego. Może wiec dlatego dziś ceni sobie najbardziej pracę właśnie przy produkcjach czarno - białych.
PREZENTACJA FLOATCAM - PRO Prezentacja najnowszego sprzętu firmy Unitronic, objęła pokaz dostępnego w tej chwili tylko w Niemczech i Wielkiej Brytanii FloatCam-Pro, zestawu statywów do kamer.
WARSZTATY PANAVISION
Warsztaty Panavision Genesis HD Camera poprowadził Stuart Harris, zdobywca wielu nagród za filmy reklamowe. Jego pierwszym filmem pełnometrażowym, gdzie pracował w charakterze operatora, był film Davida Hare "Wetherby" [1985], za zdjęcia do którego otrzymał Złotego Niedźwiedzia w Berlinie. Współpracował z najlepszymi twórcami reklam oraz filmów pełnometrażowych włączając w to Ridley'a Scotta, Nicka Lewina, Barry'ego Kinomana oraz Marka Kanievska. Stuart był jednym z pierwszych operatorów pracujących ze sprzętem HD i od tego czasu pracuje z sukcesami nad zbliżeniem filmu i produkcji reklamowych, jeśli chodzi o jakość uzyskiwanych obrazów. Warsztaty dały możliwość poznania technik oświetleniowych, które są stosowane przy produkcji materiałów reklamowych oraz możliwości technicznych sprzętu Panavision. "Jeśli jesteś operatorem zawsze patrzysz, obserwujesz rzeczy i nigdy nie przestajesz tego robić" - doradzał słuchaczom.
