Przedstawiamy pierwsze filmy Konkursu Pełnometrażowych Filmów Dokumentalnych "Obraz świata - Świat w obrazach" pod patronatem DISCOVERY NETWORKS CEEMEA! Reszta tytułów wchodzących w skład konkursu zostanie ogłoszona w nadchodzących dniach.



Baranek Boży

Podążając za młodym mężczyzną próbującym odszukać księdza, który molestował go za dziecka, Alejandra Sánchez nie tylko opowiada o potrzebie ujawniania wypaczeń skrywanych w cieniu sutanny, lecz także o współczesności, złamanej przez brak autorytetów, rozpasanie moralne i wszechobecny niepokój związany z impotencją wiary. Z jednej strony Sánchez wymierza ciosy w hipokryzję duchowieństwa, którego niektórzy przedstawiciele ewidentnie żyją w innej rzeczywistości. Z drugiej natomiast reżyserka uświadamia poświęcenia, wyrzeczenia i wątpliwości osób dążących do mocniejszego kontaktu z Bogiem, jednak żyjących w kulturze erotyzacji większości przejawów ludzkiego istnienia.

"Baranek Boży"
Sánchez zestawia wypowiedzi o istnieniu Boga z fragmentami przedstawiającymi ludzką ułomność, jednak to autorzy zdjęć, Pablo Ramírez Durón i Erika Licea, wynoszą "Baranka Bożego" na wyższy poziom uniwersalizmu. Strona wizualna filmu kontrastuje atmosferę w zbudowanych ludzkimi rękami kościołach z mistycyzmem i mozaikowym pięknem natury. Momenty skłaniające do zadumy zostają podkreślone w obiektywie poprzez zaakcentowanie świeckości wielkiego i coraz bardziej anonimowego miasta, ale autorzy zdjęć trafiają w dziesiątkę, kiedy wizualizują narracyjne koncepcje Sánchez za pomocą niemych, acz niezwykle wymownych obrazów. Refleksów światła prześwitującego przez listowie drzew czy ujęć błękitnego nieba, którego dosięgnięcie na zawsze pozostanie w sferze marzeń.

Tytuł oryginalny: Agnus Dei: Cordero de Dios
Tytuł angielski: Agnus Dei: Lamb of God
Reżyseria: Alejandra Sánchez
Zdjęcia: Pablo Ramírez Durón, Erika Licea

**********

Life, a long way away

Kamienne mury, brukowane uliczki, wąskie przesmyki pomiędzy domostwami - to nie stylizacja na dawne czasy, lecz rzeczywistość Barroso - małego, zapomnianego przez czas miasteczka na północy Portugalii, które Marc Weymuller wybrał na miejsce akcji swojego dokumentu. Obserwując Barroso i jego mieszkańców, w tym uznanego poetę, reżyser rozpościera na ekranie wizję życia wybijanego rytmem pór roku oraz wszechobecnego spokoju. "Life, a long way away" to film o bezruchu, rzeczywistości zastanej niczym mgła spowijająca poranne wzgórza, ale Weymuller osiągnął na ekranie coś niezwykłego. Otóż dokument ten wybrzmiewa niczym saudade, typowo portugalskie poczucie melancholijnego spoglądania w przeszłość, nacechowane - paradoksalnie - zarówno smutkiem przemijania, jak i radością istnienia.

"Life, a long way away"
Rzeczywistość Barroso została ujęta przez autora zdjęć Xaviera Arpino w prawdziwie poetyckim stylu. Surowe, lecz obezwładniająco piękne pejzaże łączą się w jedno z leniwie prowadzonymi ujęciami miasta, a żmudna codzienność obserwowanych ludzi zostaje wzbogacona lirycznymi ujęciami sortu śniegu osadzającego się mozolnie na gałęziach drzew należących do jednego z gospodarstw. Arpino porusza struny emocji za pomocą bliskiego filmowania czarno-białych zdjęć osób, których już dawno nie ma; operuje kolorem i światłem, kontrastuje sceny zimowe z ujęciami płomieni trzaskających w przytulnym kominku, angażując zmysły widza w sposób, który idealnie odnosi się do tematyki filmu.

Tytuł oryginalny: La vie au loin
Reżyseria: Marc Weymuller
Zdjęcia: Xavier Arpino

**********

How to Die in Oregon

W 1994 roku amerykański stan Oregon stał się jednym z niewielu miejsc na świecie, w których osoba schorowana ma prawo do pożegnania się z życiem w asyście lekarza. W dokumencie Petera D. Richardsona na nowo rozpala się debata nad moralnością takiego rozwiązania. Amerykański filmowiec ujmuje w kamerze wątki społeczno-polityczne, stara się jednak przede wszystkim skupić na historiach ludzi, którzy dokonali tego trudnego wyboru. Na ekranie pojawiają się spowiedzi osób, które przez długotrwałą chorobę straciły panowanie nad własnym ciałem, wypowiedzi umierających ludzi, którzy chcą pod koniec życia mieć poczucie kontroli nad własnym losem, ale także historia kobiety pogodzonej z brakiem przyszłości, która przez długi czas wygrywa walkę z rakiem. "How to Die in Oregon" nie jest bowiem filmem o śmierci, lecz o pięknie życia.

"How to Die in Oregon"
Richardson, również autor zdjęć "How to Die in Oregon", postanowił zdynamizować stronę wizualną swego dokumentu, aby oddać niesłabnącą radość życia większości przedstawianych bohaterów. Kamera często filmuje postaci w ruchu, krzątające się w kuchni bądź w trakcie spacerów i spotkań poza izolacją własnych mieszkań i domów. Ludzie pojawiający się przed kamerą są energiczni i szczerzy; ta druga cecha przejawia się przede wszystkim w ich twarzach, które Richardson filmuje w zbliżeniach, ale w zupełnie nieinwazyjny sposób. Reżyser/operator nie boi się jednak pokazywać również cierpienia; zostaje z kamerą przy trudnych rozmowach bohaterów dokumentu z lekarzami i filmuje momenty wahania. Ze skrawków różnych egzystencji Richardson stworzył poruszającą mozaikę ludzkich dążeń, nadziei i pragnień. Nikt nie pozostanie obojętny.

Tytuł oryginalny: How to Die in Oregon
Reżyseria: Peter D. Richardson
Zdjęcia: Peter D. Richardson

**********

Kołysanka z Phnom Penh

W swoim dokumencie Paweł Kloc przedstawia stolicę Kambodży, jaką niewielu wcześniej miało okazję poznać w zaciszu ciemnej sali kinowej lub przed ekranem telewizora. Ukazywane przez niego Phnom Penh nie ma wiele wspólnego z obrazem południowo-wschodniej Azji propagowanym w hollywoodzkich filmach, chyba że pod względem czerwonych dzielnic, w których można kupić sobie miłosną przygodę. Phnom Penh to jednak tło dla opowieści o Izraelczyku Ilanie, który próbuje walczyć o szczęście w rzeczywistości rządzonej zupełnie inną mentalnością; który próbuje walczyć o swoją miłość do kobiety nie potrafiącej zaakceptować tego, kim on jest. Bohater Pawła Kloca nie zamierza się jednak poddawać.

"Kołysanka z Phnom Penh"
"Ktoś się rodzi dla radości / Ktoś się rodzi dla ciemności" - te słowa poety Williama Blake'a idealnie pasują do tego, co na ekranie wykreował Przemysław Niczyporuk, autor zdjęć do "Kołysanki z Phnom Penh". Z jednej strony przedstawia widzowi różne oblicza kambodżańskiej rzeczywistości, od nocnego życia nigdy nie śpiącej metropolii, po przejawy natury (ciemne sylwetki bohaterów idealnie komponują się z niebem zaczerwienionym od zachodzącego Słońca). Filmując bohaterów od dołu, Niczyporuk symbolizuje ich wielkie marzenia w starciu z ciążącą rzeczywistością. Z kolei śledząc ich codzienność, autor zdjęć ustawia bohaterów na tle kultury i tradycji, które odpowiadają za większość nieporozumień. Z tych względów "Kołysanka z Phnom Penh" jest także filmem fabularnie i wizualnie edukacyjnym.

Tytuł angielski: Phnom Penh Lullaby
Reżyseria: Paweł Kloc
Zdjęcia: Przemysław Niczyporuk



***** ***** ***** ***** *****
Konkurs Pełnometrażowych Filmów Dokumentalnych "OBRAZ ŚWIATA - ŚWIAT W OBRAZACH", organizowany jest już po raz czwarty pod patronatem DISCOVERY NETWORKS CEEMEA.

Celem konkursu jest docenienie filmu dokumentalnego, jako twórczej interpretacji rzeczywistości. Kładąc szczególny nacisk na wizualną i estetyczną stronę dzieła jury ocenia najlepsze osiągnięcia w sztuce obrazu filmowego, przyznając nagrody najlepszym autorom zdjęć filmów dokumentalnych zakwalifikowanych do konkursu.