Drugi dzień Camerimage upłynął pod znakiem mocnych pozycji konkursowych oraz dyskusji i paneli. Z widzami i gośćmi festiwalu spotkali się: Daniel Pearl - autor teledysków dla takich artystów jak U2 czy The Rolling Stones, dwukrotny zdobywca Oscara za scenografię - John Myhre oraz laureat tegorocznej Złotej Żaby dla Reżysera za Szczególną Wrażliwość Wizualną - Istvan Szabo. Wystawę swoich najnowszych obrazów otworzył też nagradzany w Wenecji i Berlinie reżyser, aktor, malarz i poeta Jerzy Skolimowski.

Dla wielbicieli kina niedziela była dniem ucztowania. Publiczność ciepło przyjęła pokaz konkursowych "Dni chwały" Rachida Bouchareba ze zdjęciami Patricka Blossiere'a, największe tłumy zgromadziło zaś "Jasminum" Jana Jakuba Kolskiego ze zdjęciami Krzysztofa Ptaka.

II WOJNA NA EKRANIE

Drugą wojnę światową oglądaliśmy w niedzielę w dwóch odsłonach. Konkursowe "Days Of Glory" ["Indigenes", zdj. Patrick Blossier, reż.: Rachid Bouchareb, prod. Francja, Maroko, Algieria, Belgia] pokazuje ją oczami marokańskich, algierskich i tunezyjskich żołnierzy walczących w szeregach armii francuskiej o wyzwolenie Francji spod nazistowskiej okupacji w latach 1944-1945. Film o zapomnianym nieco epizodzie wielkiej wojny doskonale wpisuje się w toczoną obecnie dyskusję o przyszłości mniejszości muzułmańskiej we Francji i całej Europie Zachodniej. Film został bardzo ciepło przyjęty przez festiwalową widownię. "Days of Glory" uhonorowano w Cannes zbiorową Złotą Palmą dla piątki głównych aktorów [główne role zagrali Jamel Debbouze, Roschdy Zem, Sami Bouajila, Bernard Blancan i Samy Naceri]. [relacja z konferencji prasowej poniżej] Z kolei australijska "KOKODA" [zdj. Jules O'Loughlin, reż. Alister Grierson] pokazuje dramatyczną walkę australijskiego oddziału odciętego od świata podczas wojny z Japonią na Nowej Gwinei.

POLSKA DOBRZE PRZYJĘTA

Tłumy przyszły obejrzeć polskich uczestników konkursu Camerimage - film "JASMINUM" [zdj. Krzysztof Ptak, reż. Jan Jakub Kolski] i "Palimpsest" [zdj. Arkadiusz Tomiak, reż. Konrad Niewolski] [relacje z konferencji prasowych poniżej]. Dużym zainteresowaniem cieszyła się też polsko - niemiecka produkcja "Wholetrain" [zdj. Christian Rein, reż. Florian Gaag]. Częściowo kręcona w Warszawie opowieść o walce konkurencyjnych grup grafficiarzy wywołała gorącą dyskusję podczas spotkania z twórcami filmu [relacja z konferencji prasowej poniżej]. Co ciekawe, Warszawa była pierwszym miastem jakie wyraziło zgodę na zrealizowanie tego filmu. Twórcy poszukiwali wcześniej plenerów w Niemczech, ale urzędnicy kilkunastu miast niemieckich odmawiali i posuwali się nawet do gróźb wobec ekipy.

POZOSTALI TEŻ

Program niedzielnych prezentacji filmowych w Teatrze Wielkim uzupełniły dwa filmy i ponad godzinny show wizualny Daniela Pearla. Filmy to debiut z Finlandii "Homesick/Koti-ikävä" [zdj: Harri Räty; Reż: Petri Kotwica; konkurs debiutów europejskich] oraz pokaz specjalny "All The King's Men/Wszyscy Ludzie Króla" [zdj: Paweł Edelman, reż: Steven Zaillian; Stany Zjednoczone, Niemcy]. Film to oparta o nagrodzoną w 1946 roku Pulitzerem powieść Roberta Penn Warrena historia Williego Starka. Mężczyzna zrobił zawrotną karierę polityczną wspomagany przez skorumpowanych polityków. Film ukazuje dylematy ludzkiej egzystencji - grzech, winę i odkupienie. Zgłębia też naturę zjawiska korupcji. Zdjęcia do filmu zrealizował znakomity, światowej sławy polski operator Paweł Edelman. Zdobywca Europejskiej Nagrody Filmowej i nominacji do Oscara za zdjęcia do "Pianisty" Romana Polańskiego. Edelman jest też zdobywcą Brązowej Żaby Camerimage'97, za zdjęcia do "Kronik domowych" Leszka Wosiewicza. Wielkim zainteresowaniem cieszył się pokaz prac Daniela Pearla uhonorowanego w tym roku Nagrodą Specjalną Camerimage za Niezwykłe Osiągnięcia Operatorskie w Dziedzinie Klipów Muzycznych i Reklam. Pearl to nie tylko artysta mający na koncie zdjęcia do teledysków i współpracę z takimi gwiazdami jak: Bobby Brown, Rolling Stones, Cher, Christina Aguilera, Michael Jackson, Elton John, Jennifer Lopez, Madonna, Mariah Carey, Prince, Puff Daddy, The Police, Tina Tuner czy U2, Will Smith i Julio Iglesias. To także autor zdjęć do "Teksańskiej masakry piłą mechaniczną" Marcusa Nispela. Pearl spotkał się także dzisiaj z dziennikarzami i studentami [relacje poniżej].

Wydarzeniem specjalnym była wystawa kolekcji malarstwa Jerzego Skolimowskiego: "białe - czarne - czerwone". Reżyser, scenarzysta, aktor, producent, malarz, poeta, dramatopisarz, który od blisko 40 lat pracuje za granicą po raz drugi podczas festiwalu otwiera wystawę swoich prac (pierwsza kolekcja - "Czarnowidzenie" - została zaprezentowana 4 lata temu). Zaprezentowana dzisiaj kolekcja obejmuje 50 obrazów, z których wystawiono 21 płócien. Gościem wernisażu był David Lynch oraz wiele innych, ważnych postaci świata filmu i sztuki. [relacja poniżej]

KTO I CO NA CAMERIMAGE?

...w niedzielę [relacje ze spotkań i konferencji prasowych]

Z ŻUŁAWSKIM BYŁO NAJŁATWIEJ

Konferencja prasowa Patricka Blossier ["Days of Glory", Francja, Maroko, Algieria, Belgia; Konkurs Główny].

Blossier od 20 lat tworzy filmy. Współpracował z takimi reżyserami jak Costa Gavras (m. in. przy filmach "Pozytywka" i "Mała apokalipsa" wg powieści Tadeusza Konwickiego), Andrzej Żuławski ("Wierność") czy Agnes Varda. Zapytany o swój wkład w film Rachida Bouchareba powiedział, że trudno mówić o jakimś szczególnym piętnie, jakie miałby odcisnąć na tym obrazie. Zdjęcia do filmu powstawały głównie w plenerze, co sprawia, że operator nie ma zbyt wielkiego pola do popisu i może tylko w ograniczony sposób wpływać na pewne decyzje reżysera. Należy też pamiętać, że jest to film o niskim budżecie, co powoduje różne ograniczenia. "Ten film jest bardzo prosty, nie ma żadnych ujęć z dźwigu, trudno mówić tutaj o jakiejś komplikacji przekazu wizualnego" - odpowiadał Blossier. Na pytanie czy ten film nie wygląda bardziej "hollywoodzko" niż inne obrazy Bouchareba odparł, że sam temat wojny jest "hollywoodzki". Poza tym "Dni chwały" były pierwszym filmem wojennym przy którym pracował i musiał nauczyć się tej konwencji filmowej od podstaw, także oglądając hollywoodzkie dzieła z tego gatunku. Dodajmy, że film został bardzo ciepło przyjęty w Europie (nagrody aktorskie na festiwalu w Cannes dla piątki bohaterów), a Maroko zgłosiło go jako swojego kandydata do Oscara, więc być może hollywoodzkie odniesienia nie są bezpodstawne. Operator zapytany o różnice między największymi reżyserami, z jakimi przyszło mu współpracować, powiedział: "Z Agnes Vardą współpracowało mi się bardzo łatwo, gdyż ona wcześniej była fotografem, a wspólną pracę reżysera i operatora zawsze ułatwia to, że ten pierwszy też zna się na obrazie". Z Costą Gavrasem sytuacja jest inna: jego interesuje głównie sens sceny, a nie to, jak ona wygląda. Woli ujęcie "brzydkie" wizualnie, ale pełne znaczenia. Z Andrzejem Żuławskim pracowało mi się najłatwiej, a to dlatego, że on "zna się na ustawieniu światła, co nie jest normą wśród reżyserów". Okazało się, że pobyt na tegorocznym festiwalu CAMERIMAGE nie jest pierwszą wizytą w Łodzi Patricka Blossiera. "Gdy kręciłem z Andrzejem Żuławskim "Wierność", dwa czy trzy dni zdjęciowe mieliśmy w Łodzi. Zapamiętałem ją jako miasto pełne młodych ludzi i bardzo sympatyczne".

TYLKO NA PLANIE UCZYSZ SIĘ FILMU

konferencja prasowa z Johnem Myhre

Dwukrotnie uhonorowany Oscarem autor scenografii do takich filmów jak "Dream Girls", "Memories of Geisha", "Chicago", "Ali" czy też "X-men", rozpoczął konferencję od hołdu dla operatorów: "Miałem przyjemność współpracować z tak wieloma wspaniałymi operatorami filmowymi, że moja obecność tutaj jest obowiązkiem". Podkreślił, że współpraca pomiędzy scenarzystami, a operatorami filmowymi jest czymś podstawowym dla powodzenia jakiegokolwiek przedsięwzięcia filmowego. Jak mówił, kilka razy udało mu się pracować w zespołach wręcz idealnych np. podczas kręcenia "Chicago". Słynny scenograf porównywał też specyfikę dwóch musicali przy których pracował: "Chicago" i "Dreamgirls". W pierwszym zasadniczą sprawą było wykreowanie świata "wyśnionego", wystylizowanego na bajkowy i niezwykły. Natomiast charakter "Dreamgirls" wymagał realistycznego oddania atmosfery lat 60 oraz ówczesnego przemysłu muzycznego. "Ten sam gatunek filmowy wymaga czasem zupełnie różnego podejścia" - mówił. Opowiedział też o pracy przy tworzeniu "Wyznań Gejszy". Najważniejszym dla niego było poznanie klimatu w jakim będzie toczył się film. Dlatego spędził w Japonii ponad miesiąc, ucząc się tradycyjnego japońskiego stylu życia, podczas wizyt w zabytkowych klasztorach czy też uczestnicząc w japońskich rytuałach np. w parzeniu herbaty. Co ciekawe - sam film kręcony był w Japonii tylko przez 4 dni. Główne prace odbywały się w sztucznym mieście wybudowanym w Kalifornii. Również w przypadku pracy nad filmem "Ali" Myhre - aby poznać świat boksu - zasięgnął porad samego Muhammada Ali. Scenograf zaskoczył nieco studentów łódzkiej szkoły filmowej mówiąc, że żadna szkoła nie da młodej osobie tyle co praca przy tworzeniu filmu. Sam jako młody człowiek pracował za darmo parząc kawę ekipie. "Dzięki obecności na planie człowiek ma szansę obserwować proces produkcji - a tego nie da żadna wiedza teoretyczna" mówił. Podkreślił też, że w tym zawodzie niezbędna jest pasja, entuzjazm do pracy i solidność. Scenograf zwykle pierwszy zjawiał się na planie i wychodził ostatni. Zapytany o to czy lepiej pracuje mu się w terenie czy w budowanych dekoracjach powiedział, że interesuje go efekt końcowy, a droga do jego osiągnięcia jest rzeczą wtórną. "Zdecydowanie najtrudniej pracuje się bezpośrednio w starych zabytkowych budowlach, których rzecz jasna nie można w żaden sposób zmieniać, aby nie niszczyć wielowiekowego dziedzictwa" - dodał.

POGRÓŻKI DLA GRAFFICIARZY

Konferencja prasowa autorów filmu "Wholetrain" [Polska, Niemcy; konkurs debiutów]

Opowieść o grupie grafficiarzy wzbudziła spore kontrowersje i stała się polem do gorącej dyskusji. Reżyser filmu Florian Gaag sam przyznał, że w młodości zajmował się graffiti, dlatego postanowił opowiedzieć o tej kulturze w swoim debiucie. Zrezygnował jednak z wątków autobiograficznych na rzecz całkowicie fikcyjnej historii. Zapytany o to jak powstawały filmowe grafitti powiedział, że aktorzy przez trzy tygodnie uczyli się jak trzymać puszki, rysować i wypełniać kontury, ale sam szkielet - czyli to co najtrudniejsze - malowali najwybitniejsi grafficiarze. Uczestników konferencji interesowała również relacja reżyser-operator. Autor zdjęć - Christian Rein przyznał, że obaj panowie znają się już dwadzieścia lat, więc nie było mowy o zgrzytach, ani na tle artystycznym, ani organizacyjnym. Twórcy opowiadali też o dużych trudnościach ze znalezieniem odpowiedniego miejsca do nakręcenia filmu. Ponieważ wiele scen dotyczy malowania na pociągach, żadne miasto nie tylko w Niemczech, ani w Europie nie chciało zgodzić się na udostępnienie wagonów i zajezdni. Reżyser opowiadał, że wręcz spotkali się z pogróżkami władz jednego z niemieckiego miast, które zapowiedziały, że ostrzegą inne urzędy miejskie przed "złowrogą ekipą filmową, propagującą wandalizm wśród młodzieży". Aż wreszcie trafili do Warszawy, gdzie polski koproducent - Yeti Films załatwił nie tylko zgodę na malowanie pociągów, ale także na np. częściowe zamknięcie dla potrzeb filmu Dworca Centralnego. To, co zwróciło uwagę widzów, to muzyka skomponowana przez reżysera, przy współpracy wybitnych twórców amerykańskiego hip-hopu. Gaag podkreślał, że hip-hop i graffiti to nieodłączne elementy. Muzyka miała nie tylko tworzyć nastrój, ale odzwierciedlać nastroje bohaterów i obrazować wydarzenia na ekranie. Twórcy podkreślali także przesłanie filmu - nie miał być to obraz ani afirmujący, ani krytykujący sztukę graffiti. Chcieli jedynie pokazać, że grafficiarze to nie zwykli wandale, ale reprezentanci ważnej współczesnej subkultury, którą często, choć nie zawsze trzeba docenić. Christian Rein zauważył, że w Polsce ze sztuką graffiti o wiele silniej łączy się przemoc i brutalność i że grupy malarzy zwalczają się znacznie bardziej agresywnie niż w innych krajach. Dużą satysfakcję przyniosło twórcom dobre przyjęcie Wholetrain przez środowisko, o którym opowiada. Grafficiarze z Nowego Jorku, gdzie studiował reżyser, zaprosili ekipę, aby zaprezentowała dzieło wśród ludzi ze światka graffiti.

DANIEL PEARL - PREZENTACJA

Prezentacja i Konferencja prasowa Daniela Pearla

Prezentacja dorobku artystycznego Daniela Pearl'a była jednym z najciekawszych wydarzeń niedzieli. Gigantyczny dorobek Pearl'a podzielono na kilka grup tematycznych: teledyski od 1981 do 2006 roku, reklamy telewizyjne i trailery filmów. Teledyski ułożono chronologiczne, dzięki czemu można było obserwować, jak podczas ćwierćwiecza zmieniała się technologia oraz warunki pracy operatorskiej. Autor wybrał do prezentacji głownie klipy i reklamy interesujące pod względem operatorskim. Wśród nich znalazły się prace zrealizowane dla takich wykonawców jak: The Police, Michael Jackson, Tina Turner, U2, Guns and Roses, The Rolling Stones, Billy Idol, Lionel Richie, Meat Loaf, Seal, Toni Braxton. Zaciekawienie widzów wzbudziły reklamy - od wesołej "Visa" po patetyczne i wzniosłe "Gatorade" czy "T-Mobile". Na koniec wyświetlono trailery filmowe, którym Pearl poświęca obecnie najwięcej czasu. Pierwszy z nich przypominał remake "Teksańskiej masakry piłą łańcuchową", drugi promował najnowszy projekt artysty - film "Pathfinder". To opowieść z pogranicza fantasy, osadzona jest roku 1000-nym, kiedy to Wikingowie przybyli do Ameryki Północnej i zetknęli się z Indianami. "Pathfinder" wejdzie do kin w styczniu 2007 roku.

Konferencja prasowa z Danielem Pearl'em. Pearl spotkał się także z dziennikarzami. Z dyskusji wyłonił się obraz człowieka bez ograniczeń, znającego wszelkie aspekty pracy z kamerą - zarówno przy realizacji filmów pełnometrażowych, wideoklipów jak i reklam. Pearl zdradzając tajniki pracy operatorskiej przybliżył przebieg produkcji wideoklipów muzycznych oraz reklam telewizyjnych. Jego zdaniem "dobra muzyka tworzy dobre teledyski", to może być jednak niebezpieczne, a sam Pearl mówi, że dopiero przy mniej przebojowej, trudniejszej muzyce wkłada więcej pracy w wideoklip. Operator opowiadał też o porażce jaką skończyła się jego próba zostania samodzielnym reżyserem. Praca za kamerą kosztowało go utratę kontraktów. Reżyserzy - dotychczasowi zleceniodawcy, dostrzegli w nim konkurencje. Oferty posypały się znowu, gdy Pearl wycofał się z reżyserowania. Tego epizodu nie wspomina jednak źle, gdyż poszerzył dzięki niemu swą wiedzę o filmie. Zapytany skąd czerpie inspiracje, stwierdził, że ceni sobie świeżość własnych pomysłów i dlatego nie ogląda innych teledysków. W poszukiwaniu weny natomiast chodzi do galerii i muzeów. Na konferencji Pearl poruszył problem ewolucji kina. Jak mówił, dziś jedynym kryterium dla oceny pracy filmowców są zyski. Między innymi dlatego bardzo chwalił organizatorów Camerimage za prowadzenie festiwalu, na którym nadrzędną wartością jest sztuka, a nie zysk. Martwił się też o kondycję przemysłu filmowego. Wyraził ubolewanie nad spadkiem jakości videoklipów, które zatraciły pierwotny, filmowy charakter stając się zlepkiem scen z muzyką w tle (hip-hop). Podkreślał również negatywny wpływ technologii cyfrowej na pracę operatorską. Jego zdaniem powoduje ona spadek jakości filmowych dzieł, ponieważ producenci koncentrują się na jak najszybszym i najtańszym ich wykonaniu. Efektem tego, jest ciągłe zmniejszanie się roli operatora. Konferencje zakończył Zbigniew Hołdys piękną i trafną refleksją: "Sztuka filmowa jest ulotna" i dlatego dziękujemy Danielowi Pearl'owi za wkład w jej pielęgnację.

Wydarzenia specjalne JERZY SKOLIMOWSKI

wystawa kolekcji malarstwa: "białe-czarne-czerwone"

Skolimowski - reżyser, scenarzysta, aktor, producent, malarz, poeta, dramatopisarz od blisko 40 lat pracuje za granicą. Zmęczony "utrącaniem" jego filmów przez komunistyczne władze zamieszkał we Włoszech, a potem w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, gdzie osiadł na stałe w Kalifornii. Jego debiutem scenopisarskim był film Andrzeja Wajdy "Niewinni czarodzieje" [1960], a reżyserskim - "Rysopis" [1964]. Jego zagraniczny debiut "Start", dostał w Berlinie Złotego Niedźwiedzia w 1967 roku. Z kolei "Latarniowiec" otrzymał Nagrodę Specjalną Jury w Wenecji. Skolimowski nie unika występów u innych twórców - pojawił się np. u Tima Burtona w filmie "Marsjanie atakują". Od wielu lat Jerzy Skolimowski jest przyjacielem CAMERIMAGE. Po raz drugi podczas festiwalu otwiera wystawę swoich prac [pierwsza kolekcja - "Czarnowidzenie" - została zaprezentowana 4 lata temu). Jest uznanym malarzem, który stawia na ekspresję i kolor, mające oddać psychikę postaci. Lubi też tworzyć emanujące pustką pejzaże. Zaprezentowana dzisiaj kolekcja obejmuje 50 obrazów, z których wystawiono 21 płócien. Kolejne pokazy kolekcji zaplanowano we Wrocławiu, Bydgoszczy, Warszawie oraz w Budapeszcie i Berlinie. Gościem wernisażu był David Lynch oraz wiele innych, ważnych postaci świata filmu i sztuki. A oto krótki wywiad z artystą:

CAMERIMAGE: Obrazy z tej kolekcji uderzają swobodą wyrażania myśli. Jerzy SKOLIMOWSKI: Jestem artystą rozwijającym się, młodym, a od niedawna mogę pozwolić sobie na to co chce, wcześniej nie miałem na to czasu bo byłem zajęty kinem. Jeżeli ktoś zapyta mnie "Co było inspiracją dla tej kolekcji?", nie odpowiem. Bo nie mogę powiedzieć, że coś mnie inspiruje. Ja tworzę.

- Pierwsze co rzuca się w oczy w pańskich płótnach to ekspresja kolorów i pokreślonych przez nie kształtów. - Zgadzam się. Emanuje z nich agresja, dynamizm, są energiczne. Ta wystawa składa się z elementów minimalistycznych, gdzie chciałbym oddać świat konfliktów i walki. Czerwień i biel są moimi ulubionymi kolorami.

- Zastosowane przez pana techniki malarskie chyba nie są zbyt typowe? Jakie techniki stosował Pan tworząc tę kolekcję. - Nie mogę się tym z Panem podzielić, ale o tym sposobie używania farb malarze mówią, iż "ma łapę". - Podjąłby się Pan recenzji swoich prac? - Jedyne kryterium to, czy chciałbym to mieć to na swojej ścianie. A te chciałbym mieć.

RYZYKOWNY PALIMPSEST

Konferencja z Arkadiuszem Tomiakiem, autorem zdjęć do filmu "Palimpsest" oraz Andrzejem Chyra.

Palimpsest to jedenasty film w dorobku Arkadiusza Tomiaka. Z Konradem Niewolskim spotkali się już po raz drugi. Wcześniej pracowali razem przy Symetrii. Zainteresowanie dziennikarzy budziły kwestie unikania naturalnego światła dziennego przy konstruowaniu mrocznej warstwy obrazowej tego filmu. "To była praca - z technicznego punktu widzenia ryzykowna. Zdjęcia realizowane był na granicy ekspozycji, gdzie nawet pół przesłony więcej lub mniej może popsuć całe ujęcie" opowiadał Tomiak. Jego zdaniem w 90 % realizacja się udała, w filmie nie czuje się światła dziennego, a pomieszczenia stwarzają wrażenie mrocznych i zamkniętych. Operator zaprzeczył, jakoby wzorował się na malarstwie Caravaggia "Nie było żadnej konkretnej rozmowy na ten temat, ani nawet decyzji aby się dokładnie na czymś wzorować. Zależało nam na zrobieniu standardowego filmu, bez obróbki komputerowej". Andrzej Chyra, odtwórca głównej roli przyznał, że sam zasugerował maksymalne ograniczenie ilości dialogów w filmie. "Po rozmowach z reżyserem wycięliśmy ich 80 %. Maniera tłumaczenia wszystkiego za pomocą dialogów jest denerwująca. Trzeba możliwie wszystko tłumaczyć obrazem. Sam sobie narzuciłem to wyzwanie" mówił aktor. "To był trudny film. W Polsce thriller jako gatunek nie jest bardzo znany i popularny, stąpaliśmy po ziemi niczyjej i to było pewnym sensie trudne" dodał aktor.

JEŚLI NIE BYŁBYM REŻYSEREM, BYŁBYM LEKARZEM

Spotkanie z Istvanem Szabo

Tradycją CAMERIMAGE są spotkania studentów z wielkimi sławami kina. W niedzielę studenci spotkali się z twórca "Mefista" i laureatem nagrody CAMERIMAGE'2006 za całokształt twórczości dla reżysera ze szczególną wrażliwość wizualną - Istvanem Szabo. Mistrz znakomitą część spotkania poświęcił rozważaniom na temat "misji reżysera". "Ponad 40 lat temu zadałem sobie pytanie, co jest unikalne w medium filmowym? Uznałem, że jedyną trafną odpowiedzią jest to, że film może uchwycić, pokazać żywą twarz człowieka" mówił Szabo. "Tylko film jest w stanie oddać ludzkie emocje. Kiedy czytelnik czyta książkę, sam konstruuje postać, wedle własnej wizji. W filmie to reżyser decyduje o wyglądzie postaci. A energia w filmie fabularnym opiera się na twarzy " dodał reżyser. Jego zdaniem kluczowa rolę w filmie gra energia aktora. To ona pomaga zrozumieć sedno historii. Bo historia kina, zdaniem Szabo jest historią twarzy (Garbo, Dietrich, Fonda, Deneve, Monroe, Gable, Al Pacino, James Dean, Stalone). Zdaniem Szabo w Polsce odpowiednikiem bohaterów kreowanych przez takie gwiazdy jak Al Pacino, Hackman i Stalone był Zbigniew Cybulski "zwłaszcza w Popiele I diamencie. On miał charyzmę i doświadczenie, wiedział co to oznacza walczyć, czym jest odpowiedzialność" mówił Szabo. Reżyserami, którzy znali potęgę "twarzy" byli Bergman, Fellini, Kurosawa i Ozu. W opinii Szabo każdy operator powinien obejrzeć Personę Bergmana i 8 A Felliniego, opowiedziane właśnie twarzami".

Szabo podkreślał też, że w robieniu filmów nie ważne jest aby być realistycznym, ale ekspresyjnym! "Reżyser to artysta! Działa na mocy prawa Ars poetica. Ma prawo do braku realizmu". Szabo tłumaczył też, czemu kino z naszego rejonu świata nie odnosi sukcesów - "W Środkowej Europie mamy problem, nie istniejemy na rynku światowym, dla widzów amerykańskich z powodu naszej historii. Wszystkie filmy z Środkowej Europy są polityczne. Różnica miedzy bohaterem amerykańskim i europejskim jest taka, że nasz ginie albo przegrywa, a amerykański zawsze wygrywa, nawet, jeśli umiera " - mówił.

Najlepszą pointą spotkania jest historia opowiedziana przez Szabo o wykładowcy z uczelni, na której studiował. Wykładowca ten długo pracował nad swoim scenariuszem. Później wielokrotnie nanosił poprawki, według nacisków konsultantów. Ale uparcie odmawiała zmiany jednej, ukochanej postaci w scenariuszu. Film nie powstał. Szabo, zdziwiony postawą profesora, zapytał, czemu nie chciał nanieść tej jednej zmiany, skoro tak mu zależało na filmie? Profesor odpowiedział "nie chodzi o to, by robić filmy za wszelką cenę". To zaważyło na całej twórczości Szabo.