Przedstawiamy pierwsze filmy Konkursu Debiutów Operatorskich pod patronatem Stowarzyszenia Filmowców Polskich! Reszta tytułów wchodzących w skład konkursu zostanie ogłoszona w nadchodzących dniach.



Combat girls. Krew i honor

George Orwell przestrzegał w swoim "Folwarku zwierzęcym" przed podziałem na "równych i równiejszych", ale nie wszyscy chcieli słuchać. O takich ludziach opowiada David Wnendt, osadzając fabułę "Combat girls. Krwi i honoru" w środowisku młodocianych nazistów, którzy pałają nienawiścią do wszystkich o odmiennym kolorze skóry. W centrum narracji Wnendt umieszcza dwie nastolatki; jedna z nich zaczyna tracić wiarę w żarliwie wyznawaną niegdyś ideologię, druga z kolei stoi właśnie na progu inicjacji doktryną wrogości. Za pomocą ich przeplatających się losów Wnendt z wielką siłą opowiada zarówno o skażaniu kolejnych niewinnych pokoleń irracjonalną agresją, jak i o tym, że odpowiedzialność leży nie tylko po stronie wojujących, ale także tych, którzy siedzą cicho.

Kadr z filmu "Combat girls. Krew i honor", zdj. Spectator
Aby dostatecznie podkreślić nienawiść drzemiącą w wątłych ciałach głównych bohaterek, wspomaganą bezmyślnymi muskułami ich wytatuowanych kolegów, autor zdjęć Jonas Schmager dozuje tempo kolejnych scen "Combat girls. Krwi i honoru". W momentach upojenia alkoholem bądź iluzoryczną władzą, kiedy młodzi ludzie tracą wszelkie zahamowania, Schmager dynamizuje ruch kamery, dostosowując rytm do agresywnej muzyki i wprowadzając na ekran ujęcia kręcone telefonem komórkowym. Z kolei w chwilach spokojniejszych nasyca kadry "Combat girls. Krwi i honoru" wyblakłymi kolorami, bazując również często na długich ujęciach tworzących pozorne wrażenie spokoju.

Tytuł oryginalny: Kriegerin
Reżyseria: David Wnendt
Zdjęcia: Jonas Schmager
Polski dystrybutor: Spectator
Data premiery w Polsce: 13 stycznia 2012

**********

Hell

Zagłada gatunku ludzkiego nie musi być wypadkową inwazji obcych istot z kosmosu, nie musi być także zależna od naszych poczynań. Tim Fehlbaum w "Hell" snuje wizję planety sterroryzowanej przez potęgę Słońca, które w przeciągu kilku zaledwie lat podniosło temperaturę na Ziemi o 10 stopni, uniemożliwiając normalne funkcjonowanie większości żywych form istnienia. W centrum tej post-apokaliptycznej, ale zatrważająco wiarygodnej wizji Fehlbaum ustawia cztery osoby poszukujące azylu, w którym mogliby spróbować prowadzić w miarę normalne życie. Tyle że człowiek człowiekowi wilkiem, więc bohaterowie na swojej drodze napotykają nie tylko narastającą obojętność, ale także przejawy kanibalizmu. Horror w "Hell" wynika bowiem z mroku ludzkiej natury.

Kadr z filmu "Hell", zdj. Against Gravity
Na potrzeby "Hell"Markus Förderer stworzył bardzo minimalistyczne, acz niezwykle wyraziste zdjęcia, które podkreślają apokaliptyczny wydźwięk filmu Fehlbauma. Mocno oświetlone plany zdjęciowe tworzą wrażenie surrealistycznej rzeczywistości, w której nic nie jest tym, czym wydaje się być, natomiast prawdziwy kunszt operatorski widać w scenach zawartych w ograniczonych przestrzeniach, takich jak wnętrze obklejonego gazetami samochodu czy duszna opuszczona stacja benzynowa. Förderer na przemian szafuje klaustrofobią i agorafobią, po drodze filmując wizualne sceny-perełki (tunel oświetlany pochodnią) i tworząc wizję świata, który z "oswojonego" stał się nagle złowrogi.

Tytuł oryginalny: Hell
Reżyseria: Tim Fehlbaum
Zdjęcia: Markus Förderer
Polski dystrybutor: Against Gravity
Data premiery w Polsce: 17 lutego 2012

**********

Sala samobójców

"Sala samobójców" okazała się przełomowym dla polskiej kinematografii filmem prawiącym o radościach i smutkach współczesnej młodości. Nie tej okiełznanej biedą śląskich "familoków" bądź skutej brakiem perspektyw na przyszłość, lecz mniej lub bardziej świadomie pozbywającej się ograniczeń w abstrakcyjnym świecie wirtualnym. Tam nic nie jest wprawdzie takie, jakim się wydaje, jednak moc iluzji zastępuje zdrowy rozsądek. Jan Komasa odważył się wkroczyć na teren dotychczas dziewiczy dla polskiego kina, łącząc zaczerpnięte z literackiej klasyki uniwersalne motywy młodzieńczych rozterek z najnowszą animacją komputerową symbolizującą nie tylko przemiany technologiczne, ale także zmiany w sposobie myślenia i odczuwania. Powstał film ważny, radujący oczy starannie przemyślaną stroną wizualną i pozostawiający po sobie więcej pytań niż odpowiedzi.

Kadr z filmu "Sala samobójców", zdj. ITI Cinema
Jednym z głównych elementów "Sali samobójców" jest dostosowanie zdjęć do pierwszoosobowej perspektywy Dominika, głównego bohatera filmu. Przez większość czasu obserwujemy świat przedstawiony właśnie z jego punktu widzenia, dlatego też mocna stylizacja zastosowana przez Radosława Ładczuka sprawdza się wyśmienicie. Dynamiczna praca kamery i kolorystyka filmu wynikają z mentalności Dominika, zwolnione tempo kilku scen z jego chwilowych separacji od otaczającego środowiska, a wizja wirtualnej rzeczywistości Second Life z jego kształtującego się postrzegania tego nowego "wspaniałego" świata. Wraz z powolnym zatracaniem się Dominika w cyfrowej iluzji, zmienia się także styl samego filmu, zamazując powoli granice pomiędzy tym, co rzeczywiste, a tym, co fałszywe.

Tytuł angielski: Suicide Room
Reżyseria: Jan Komasa
Zdjęcia: Radosław Ładczuk
Polski dystrybutor: ITI Cinema
Data premiery w Polsce: 4 marca 2011

Lęk wysokości

Synowska miłość i zrodzona z niepokoju o własną tożsamość gorzka nienawiść - to podstawowe emocje wyznaczające relacje pomiędzy Tomkiem (Marcin Dorociński) i jego ojcem Wojciechem (Krzysztof Stroiński). Rozdzieleni niemożnością skutecznego porozumienia, zniechęceni niemocą w przełamywaniu psychicznych barier, bohaterowie debiutu fabularnego Bartosza Konopki desperacko próbują wyjść poza ograniczenia własnych umysłów. "Lęk wysokości" nie jest bowiem tylko pełnym smutku dramatem analizującym koleje toksycznych relacji synowsko-ojcowskich, lecz nade wszystko przejmującą, acz pełną nadziei autorską wypowiedzią, że przy odpowiednim wsparciu człowiek jest w stanie stawić czoła wszelkim przeciwnościom, łącznie z własnymi demonami.

Kadr z filmu "Lęk wysokości", zdj. Kino Świat
Ważną rolę w konstrukcji świata przedstawionego i w uwydatnianiu emocjonalnego rozchwiania protagonistów pełnią zdjęcia Piotra Niemyjskiego. Autor zdjęć manipuluje symetrią kadrów, by podkreślić momenty zbliżających się burz. W celu ukazania na ekranie nieustannych obaw Tomka często dochodzi kamerą z tyłu do będącego w ruchu mężczyzny, który nerwowo się odwraca, jak gdyby szukając niewidzialnego wroga. Kunszt Niemyjskiego widać również bardzo dobrze w ujmowaniu w obiektywie kamery poszczególnych, bardzo wyrazistych wnętrz. A także w scenach retrospekcji, które raz są stylizowane za pomocą niebieskawych filtrów, a innym razem wyglądają tak, jakby były kręcone jakąś starą, dawno zapomnianą kamerą.

Tytuł angielski: Fear of Falling
Reżyseria: Bartosz Konopka
Zdjęcia: Piotr Niemyjski
Polski dystrybutor: Kino Świat



***** ***** ***** ***** *****

Konkurs Debiutów Filmowych (Operatorskich i Reżyserskich) został zainicjowany w roku 2010 jako konsekwencja coraz większego otwarcia na wartych uwagi młodych twórców i kreowane przez nich nowe filmowe zjawiska. Pomysł utworzenia tej sekcji jest naturalną konsekwencją naszych wcześniejszych działań. Od lat bowiem sprzyjamy nowatorskim twórcom, w których projektach spotykają się intelektualna swoboda, przenikliwość spojrzenia na sprawy świata oraz chęć inspirowania innych artystów ekranu.

Efektem Konkursu Debiutów Reżyserskich są nowe odkrycia: świetne filmy, które pomimo dużej wartości artystycznej z trudem dotarłyby do szerszego obiegu oraz znakomici twórcy, których nowe przedsięwzięcia zaskakują nie tylko przyznających nagrody członków Jury, ale i widzów na całym świecie.


Konkurs organizowany pod patronatem Stowarzyszenia Filmowców Polskich.